هر وقت تنها می‌شویم، پدر شروع می‌کند از ازدواج و بی‌پولی و این که چگونه به این‌جا رسیده، می‌گوید. دلم نمی‌خواهد بی‌حوصلگی‌ام را از حرف‌های تکراری‌اش نشان دهم، اما گاهی خسته می‌شوم. تازه بعضی وقت‌ها که همسرم هم هست، او را نصیحت می‌کند. فکر می‌کنم نیازی به این پندها ندارم، ولی نمی‌دانم چگونه از این کلاس‌های اخلاق رها شوم که به کسی هم برنخورد...

دلسوزی‌هایی همیشگی
درست است؛ بزرگ شده‌اید و عقد کرده‌اید، ولی برای پدر و مادر همان فرزندی هستید که مدام باید نگرانش باشند. ناراحت نشوید؛ بگذارید آن‌ها نیز از دوران شادی شما، شاد شوند. این که مادرتان زیر لب تکرار می‌کند این روزها را گذرانده یا پدر با خستگی از سختی ابتدای زندگی می‌گوید برای دل‌خوش کردن یا ترساندن شما نیست؛ آن‌ها می‌خواهند همراه و همدردتان باشند و به شما اطمینان دهند که هستند.

اشتباهاتی به نام کمک
گاهی والدین به بیراهه می‌روند و این تنها به دلیل شرایط خاص دوران عقد فرزندان است. شاید بی آن که بخواهند با حرف و کاری باعث رنجش فرزند خود و همسرش می‌شوند. دلیلی ندارد تمام زحمات و اضطراب‌های‌شان را نادیده بگیرید و آنان را دل‌گیر نمایید. کافی است کمی منصفانه به پدر و مادر هم حق دهید. این فقط شما نیستید که کنار نشاط و هیجان روزهای عقد، آشفته و در فکرید، آنان هم با دنیای جدید پیش رو مسائلی خواهند داشت. گاهی سخت به نظر می‌آید، ولی ممکن است و لازم تا به حرف‌های‌شان گوش کنید، هیچ شادی و آرامشی آن قدر اهمیت ندارد که سبب دل‌شکستگی و آزردگی والدین شود. استفاده از تجربیات و دل سپردن به نگرانی‌های‌شان آنان را امیدوار به کمک می‌کند و این که بدانند هنوز قابل احترام و دارای ارزش‌اند. اگر با مقابله‌ها و سخنان نادرست و غیرمنطقی روبرو شدید که به هیچ وجه امکان بازگشت ندارید، آرام باشید؛ تلاش کنید کمی از فضای تنش دور شوید. خانواده هم به اندازه شما در تدارک این ایام نقش دارند. فاصله سنی و پایبندی به آداب و مراسم گذشته یکی از دلایل تنش والدین و جوانان عقد کرده می‌باشد. هرکسی ساز خود را می‌زند و هیچ یک از خواسته خود کوتاه نمی‌آید؛ و سخت آن است که هر دو طرف بنا بر زمان و مکان و موقعیت خود درست می‌گویند.

آه کشیدن ممنوع!
قرار نیست شما با عقد خود برای اذیت و آزار اطرافیان هم پیمان ببندید. گاهی از آرزوهای خود دست بردارید. با همسرتان صحبت کنید و او را قانع کنید حرف و کار والدین هر دو از روی خیر و صلاح است. نه دشمنی و کدورت. برخورد پدر و رفتار مادر هر چه باشد و هر چقدر نادرست، سزاوار بی‌حرمتی و آه نیست. با ایشان کنار بیایید. چرا که والدین فکر می‌کنند شما هم باید درست مانند روزگار آنان و به روش آن زمان زندگی کنید. اگر در برابرشان درمانده و اندوهگین هستید کسی را که نزدشان اعتبار دارد واسطه کنید تا از درخواست‌های‌شان بگذرند.

دمی با شما که مهربانید
پدر و مادر عزیز! فرزندتان ازدواج کرده، چون بزرگ شده و مستقل و نیازمند تجربه. کنار آن‌ها بودن با دخالت و دور کردن‌شان از یکدیگر تفاوت دارد. به آنان فرصت یکی شدن و استفاده از زندگی جدید را بدهید. بگذارید رویارویی مشکلات و رنج‌ها را از هم اکنون بیاموزند، ولی آنان را به حال خود رها نکنید. هر جا لازم است بر بی‌تجربگی و زخم‌شان امید بپاشید و مرهم و دلگرم‌کننده قلب‌های‌شان باشید. آن‌ها به حضورتان نیازمند خواهند بود، درست مثل همیشه...

بزرگان چه می‌گویند؟
پیامبر مهربانی‌ها چنین توصیه فرمودند: «فرزندان خود را احترام کنید و آداب آنان را نیکو گردانید تا آمرزیده شوید.»