یک: من
می‌گویم مثل دوتا کبوتر سفید وقتی از لانه‌شان می‌پرند و دور می‌شوند و دور می‌شوند و می‌روند تا اوج آسمان‍‌‌‌‌‌‌‌ها. مثل همان کیفی که توی لحظه‌های اوج گرفتنشان ریخته... مثل همان لذتی که بعد از پرواز و بازگشت به آشیانه درنگاه‌هایشان هست. دوست دارم مثل سبکی آنها پرواز کنیم. چرخ بزنیم و برگردیم توی خانه‌مان...دوست دارم دل‌هایمان طعم آسمان بگیرد.

دو: تو
می‌گویی حتی اگر خوشت هم نیاید باید قبول کنیم که توی خانه دلهامان چیزهایی داریم که سبکی پرواز را از ما می‌گیرد. مثل همین لجبازی‌ها... حسادت‌ها... کینه‌ها... دروغ‌ها... دورنگی‌ها... شک‌ها...بدبینی‌ها...نفرت‌ها...دشمنی‌ها  و حتی خیلی از محبت‌ها... دوست داشتن‌ها...وابستگی‌ها! واقعیت این است که هیچ کدامشان به دردمان نمی‌خورد. واقعیت این است که هر که دلش خلوت‌تر باشد راحت‌تر اوج می‌گیرد و هر که انباشته‌تر باشد از شلوغی‌ها، می‌چسبد به زمین! دلت باید خالی باشد. پاک باشد. سالم باشد.

سه: فقط او
«یَوم لا یَنفع مالٌ و لا بَنون اِلاّ مَن أَتَی اللهَ بقلبٍ سَلیم»(۱)؛
روزی فرا می‌رسد (روز قیامت) که نه ثروت و نه فرزندان به حال انسان سودمند هستند بلکه تنها «قلب سلیم» باعث نجات و رستگاری او می‌گردد.
می‌بینی خدا هم توی قرآنش همین را گفته. همین که هیچ چیز به دردمان نمی‌خورد جز همین سلامت قلب و روح! همین که هیچ چیز در قلبمان نباشد جز خودش. که باید در زندگی‌مان همه چیز را از قلبمان بریزیم بیرون. تمیزش کنیم. آب و جارویش کنیم تا یادش بیاید و بنشیند سرجای خودش. دلی که خالی و تهی از محبت و دلبستگی‌های دنیا باشد. دلی که از رذایل اخلاقی و صفات ناپسند، پیراسته باشد. دلی که آراسته به فضایل اخلاقی و صفات پسندیده انسانی باشد. این دل می‌شود دلی که می‌توان با آن بالا رفت.

می‌گویند راه رسیدن به قلب سلیم "محبت" است. وقتی محبت خدا بیفتد توی دلت کم کم همه محبت‌های دیگر دلت کمرنگ می‌شود. آنقدر که دیگر به چشمت نمی‌آید. می‌گویند اگر می‌خواهی قلب پاک و سلیم داشته باشی باید محبت کردن را یاد گرفته باشی. باید محبت دیده باشی تا بتوانی برای یک محبت واقعی دست از همه‌شان بکشی(۲). می‌گویند یکی از بهترین جلوه‏‌گاه‏‌های مودت و رحمت، خانواده است، چون زن و شوهر در محبت و مودت همراه هم و به هم محتاجند، و این دو با هم، به هم و به فرزندان کوچکتر رحم می‏‌کنند ، چون در آنها ضعف و عجز می‌بینند آن محبت و مودت وادارشان می‏کند به اینکه در حفظ و و تغذیه، لباس، منزل و تربیت او بکوشند و این می‌شود که همه اعضای خانواده با محبت و محبت کردن اشنا  می‌شوند. و در فضایی که محبت باشد. امنیت و آرامش باشد ساختن یک قلب سلیم رو به خدا خیلی خیلی آسان می‌شود(۳).

چهار: ما
 اصلش از همه این حرف‌ها که بگذریم خوب نیست که آدم همسفرش را رها کند و برای خودش اوج بگیرد. یا پرش بدهد و خودش مشغول زمینی‌های خودش باشد. پرواز با هم بودنش مزه دارد. همپَر بودنش. هم بال بودنش و خانه همینش خوب است که به تو آرامش بدهد. و تو بتوانی توی این آرامش قشنگ خودت را سبک- سنگین کنی. همسفرت را سبک-سنگین کنی و هی از خودت بپرسی برای یک پرواز به یاد ماندنی ِ ماندگار باید چه کارکنیم؟ باید چه چیزهایی با خودمان ببریم و چه چیزهایی را همین جا روی زمین جا بگذاریم؟ بعد شروع کنی به خلوت کردن دلت. به تقویت بال‌هایت. همه چیز را از دلت بریزی بیرون. توی همین هیچ چیزی هی بیشتر از قبل اوج بگیری...بالا بروی...بالا بروی و هم بال و را هم بالا ببری و مثل دو تا کبوتر سفید با دوتا قلب پاک سالم بروید تا همسایگی خدا.. یادت می‌دهد که محبت که را توی دلت نگه داری و محبت که را بریزی دور...خانه همینش خوب است!!

منابع:
۱-تفسیر نمونه، ج۱۹، ص.۱۰۲.سوره شعرا.
۲- کتاب جاذبه و دافعه حضرت علی علیه السلام- استاد شهید مرتضی مطهری
۳- تفسیرالمیزان.ج۱۶.ص.۲۵۱.ذیل آیه۲۱ روم: وَ مِنْ ءَایَتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکم مِّنْ أَنفُسِکُمْ أَزْوَجاً لِّتَسکُنُوا إِلَیْهَا وَ جَعَلَ بَیْنَکم مَّوَدَّةً وَ رَحْمَةًإِنَّ فی ذَلِک لاَیَتٍ لِّقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ‏: و یکی از آیات او این است که برای شما از خود شما همسرانی خلق کرد تا به سوی آنان میل کنید و آرامش گیرید و بین شما مودت و رحمت قرار داد و در همین آیت‌ها هست برای مردمی که تفکر کنند .